بر عاشقان ، فریضه  بُوَد ، جُست و جویِ دوست             
            بر روی و سَر، چو سیل ، دوان ، تا به جویِ دوست

    خود ، اوست جمله طالب  و ،  ما  همچو سایه ها                  
    ای  گفت و گوی ما ، همگی   گفت و گوی   دوست

    گاهی  به جویِ  دوست ، چو  آبِ رَوان ، خوشیم           
           گاهی چو آب ، حبس  شدم ، در سَبوی  دوست

    گه  چون حویجِ  دیگ   بجوشیم  و  او به  فکر               
         کفگیر می زند  که  چنین ست  خوی دوست

    بر گوشِ ما   نهاده    دهان   او به   دمدمه                      
        تا  جانِ  ما  بگیرد  یکباره   بوی   دوست

    چون   جانِ جان ، وی  آمد ، از وی ،  گزیر  نیست            
          من  در جهان  ندیدم ، یک جان ، عدوی  دوست

    بُگدازَدَت   زِ   ناز   و   چو  مویَت  کند   ضعیف          
               نَدهی  به  هر دو عالَم   یک تای  موی  دوست

    با دوست ، ما   نشسته ، که   ای دوست  ،  دوست کو؟      
              کو کو  همی  زنیم   زِ   مستی  به   کوی دوست

    تصویرهای    ناخوش   و   اندیشۀ  رکیک               
        از  طبعِ   سُست   باشد   و   این   نیست  سوی  دوست

    «خاموش»   باش ،  تا    صفتِ   خویش   خود   کند            
               کو   های های   سردِ   تو    کو  های هویِ  دوست